عفونت گوش یکی از بیماری های شایع است که هر دو گروه کودکان و بررگسالان را ممکن است درگیر کند . گوش از بخش های مختلفی تشکیل شده است که شامل گوش خارجی ، میانی و داخلی است و هرکدام از این بخش ها ممکن است جداگانه یا همزمان تحت تاثیر حمله ویروس ها و باکتری ها و حتی قارچ ها قرار گیرند.
در ادامه به توضیح بیشتر در مورد عفونت هریک از این بخش ها خواهیم پرداخت.
عفونت گوش:
انواع مختلفی از عفونت گوش وجود دارد. عفونت گوش میانی (اوتیت میانی حاد) یک عفونت در گوش میانی است.
بیماری دیگری که گوش میانی را تحت تاثیر قرار می دهد، اوتیت میانی همراه با افیوژن نام دارد. این وضعیت زمانی رخ می دهد که مایع در گوش میانی بدون ایجاد عفونت جمع شود. اوتیت میانی همراه با افیوژن باعث تب، گوش درد، یا تجمع چرک در گوش میانی نمی شود.
گوش شناگر یک عفونت در مجرای گوش خارجی است. گوش شناگر با عفونت گوش میانی متفاوت است. برای اطلاعات بیشتر ادامه مقاله را بخوانید.
ساختمان گوش
برای درک کامل عفونت گوش و چگونه این نوع عفونت‌ها بر گوش تأثیر می‌گذارند، ابتدا باید با ساختار گوش آشنا شویم و نگاهی دقیق‌تر به گوش خارجی، گوش میانی و گوش داخلی بیندازیم
گوش خارجی
گوش خارجی شامل لاله، کانال گوش و پرده گوش یا پرده تمپان است. گوش خارجی اغلب منبع عفونت باکتریایی و عفونت ویروسی است و زمانی که فردی از عفونت ویروسی یا باکتریایی شکایت می کند، احتمالاً در مورد عفونت گوش خارجی صحبت می کند.
گوش میانی
گوش میانی شامل استخوان های گوش میانی (به نام استخوانچه)، پرده گوش یا پرده تمپان و شیپور استاش است. گوش میانی نیز یک محل شایع عفونت است و زمانی که کلمه “عفونت گوش” به ذهنمان می رسد، بیشتر در مورد عفونت گوش میانی است.
گوش داخلی (حلزون گوش/لابیرنت)
گوش داخلی از حلزون (ارگان شنوایی و تعادل که شامل هزاران سلول مویی ریز است که به ما امکان شنیدن می دهد)، انتهای عصب شنوایی و کانال های نیم دایره ای که مسئول میزبانی عصب دهلیزی و حفظ سیستم دهلیزی هستند تشکیل شده است. این بخش وظیفه اصلی شنوایی و تعادل را بر عهده دارد.
عفونت گوش خارجی
عفونت گوش خارجی یا اوتیت خارجی وضعیتی است که باعث التهاب (قرمزی و تورم) کانال گوش خارجی می شود .اوتیت خارجی اغلب به عنوان “گوش شناگر” شناخته می شود زیرا قرار گرفتن مکرر در معرض آب می تواند کانال گوش را در برابر التهاب آسیب پذیرتر کند.
علائم اوتیت خارجی عبارتند از:
- گوش درد که ممکن است شدید باشد
- خارش در کانال گوش
- ترشح مایع یا چرک از گوش
- درجاتی از کم شنوایی موقت
معمولاً فقط یک گوش تحت تأثیر قرار می گیرد.
با درمان، این علائم باید ظرف چند روز از بین بروند. با این حال، برخی از موارد ممکن است برای چندین ماه یا بیشتر باقی بماند.
علت اوتیت خارجی چیست؟
بیشتر موارد اوتیت خارجی ناشی از عفونت باکتریایی است، اگرچه این بیماری همچنین می تواند به دلایل زیر ایجاد شود:
- تحریک
- عفونت های قارچی
- آلرژی
مواردی وجود دارد که می تواند احتمال ابتلا به اوتیت خارجی را افزایش دهد، از جمله:
- آسیب رساندن به پوست داخل گوش
- به طور مرتب آب در گوش شما وارد می شود
- ورود آب در گوش بسیار مهم است، زیرا این امر می‌تواند باعث خراشیدگی داخل گوش شود و همچنین رطوبت محیطی ایده‌آل برای رشد باکتری‌ها فراهم می‌کند.
عفونت گوش میانی
عفونت گوش میانی ، گاهی اوقات اوتیت میانی حاد نامیده می شود، شایعترین عفونت در کودکان است . به طوریکه 70 درصد کودکان تا سن 3 سالگی حداقل یکبار این عفونت را تجربه می کنند. این عفونت باعث درگیری در فضای پر از هوا در پشت پرده گوش که شامل استخوان های کوچک گوش است ف می شود. کودکان بیشتر از بزرگسالان به عفونت گوش مبتلا می شوند.
علت عفونت گوش میانی
در عفونت گوش میانی، لوله‌های باریکی که از گوش میانی به سمت بالا در پشت گلو کشیده می‌شوند (لوله‌های استاش) متورم و مسدود می شوند. این تورم و انسداد منجر به تجمع مخاط در گوش میانی می شود. این مخاط می تواند عفونی شده و علائم عفونت گوش را ایجاد کند.
از آنجایی که عفونت گوش اغلب خود به خود برطرف می شود، درمان ممکن است با مدیریت درد و نظارت بر مشکل آغاز شود. گاهی از آنتی بیوتیک ها برای رفع عفونت استفاده می شود. برخی افراد مستعد ابتلا به عفونت های متعدد گوش هستند. این می تواند باعث مشکلات شنوایی و سایر عوارض جدی شود.
علائم عفونت گوش میانی
شروع علائم و نشانه های عفونت گوش معمولاً سریع است.
علائم عفونت گوش میانی در کودکان:
علائم و نشانه های رایج در کودکان عبارتند از:
- گوش درد، به خصوص هنگام دراز کشیدن
- کشیدن گوش کودک یا دستکاری گوش توسط کودک
- مشکل خواب
- گریه کردن بیشتر از حد معمول
- جیغ زدن
- مشکل در شنیدن یا پاسخ به صداها
- از دست دادن تعادل
- تب 100 فارنهایت (38 درجه سانتیگراد) یا بالاتر
- تخلیه مایع از گوش
- سردرد
- از دست دادن اشتها
علائم عفونت گوش میانی در بزرگسالان
علائم و نشانه های رایج در بزرگسالان عبارتند از:
- گوش درد
- تخلیه مایع از گوش
- کم شنوایی
چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد
علائم و نشانه های عفونت گوش می تواند نشان دهنده چندین بیماری باشد. تشخیص دقیق و درمان فوری مهم است. با پزشک کودک خود تماس بگیرید اگر:
- علائم بیش از یک روز طول می کشد
- علائم در کودک کمتر از 6 ماه وجود دارد
- گوش درد شدید است
- نوزاد یا کودک نوپا شما پس از سرماخوردگی یا سایر عفونت های دستگاه تنفسی فوقانی بی خواب یا تحریک پذیر است.
- ترشح مایع، چرک یا مایع خونی از گوش مشاهده می کنید
عفونت گوش داخلی
عفونت گوش داخلی لابیرنتیت نامیده می شود .لابیرنتیت یکی از بسیاری از بیماری های گوش داخلی است که در نهایت می تواند منجر به کاهش شنوایی یا افزایش علائم وزوز گوش شود. بر خلاف عفونت معمول گوش، لابیرنتیت قسمت خاصی از گوش را تحت تاثیر قرار می دهد و می تواند یک عفونت ویروسی یا لابیرنتیت باکتریایی باشد، یک عفونت گوش داخلی که در اثر قرار گرفتن در معرض باکتری ها و سپس عفونت ناشی از آن تحریک می شود.
صرف نظر از علت دقیق این نوع عفونت گوش، علائم لابیرنتیت می تواند منجر به مشکلات دیگری در گوش داخلی شود.
لابیرنتیت چیست؟
لابیرنتیت اصطلاحی است که برای توصیف التهاب لابیرنت یا گوش داخلی و عصب دهلیزی استفاده می شود که می تواند منجر به ایجاد سرگیجه و کاهش شنوایی شود.
از آنجایی که این بخش از گوش تا حدی مسئول انتقال اطلاعات از بقیه گوش به عصب دهلیزی به مغز است، التهاب می تواند منجر به کاهش شنوایی و اختلال در تعادل شود، زیرا توانایی سیستم دهلیزی برای برقراری ارتباط بین گوش را مختل می کند. گوش و مغز لابیرنتیت مزمن می تواند منجر به سرگیجه مزمن، آسیب به شنوایی و مشکلات مربوط به تعادل و حرکت شود.
علائم لابیرنتیت
علائم لابیرنتیت در درجه اول بر گوش داخلی تأثیر می گذارد، اما سیستم های گوش داخلی سیستم دهلیزی و بیشتر را درگیر می کند، به این معنی که علائم لابیرنتیت می تواند به خوبی از آن قسمت گوش گسترش یابد. منجر به شروع ناگهانی علائم زیر می شود از روزها تا هفته ها طول بکشد و معمولاً فقط یک گوش را تحت تأثیر قرار می دهد:
- تغییرات در شنوایی
- کم شنوایی ناگهانی
- سرگیجه یا گیجی منگی
- تغییرات در تعادل
- استفراغ یا حالت تهوع
- تاری دید
- وزوز گوش
این علائم ناشی از التهاب در گوش داخلی است که فشار آن باعث آسیب به ساختارهای گوش داخلی می شود. تغییرات ناگهانی در شنوایی منجر به اختلال ناگهانی در اطلاعات از گوش به مغز می شود که اغلب باعث می شود فرد شروع ناگهانی وزوز گوش را نیز تجربه کند. چه از عفونت باکتریایی و چه عفونت ویروسی، علائم لابیرنتیت می تواند شدید باشد و می تواند باعث کاهش شنوایی شدید برای چند هفته، سرگیجه شدید و حتی حالت تهوع و ناراحتی عمومی شود.
چه کسانی تحت تاثیر لابیرنتیت هستند؟
افراد در هر سنی تحت تاثیر لابیرنتیت هستند، اما این عارضه در بزرگسالان بین 30 تا 60 سال شایع‌تر است. زنان نیز بیشتر در معرض ابتلا به لابیرنتیت هستند و افرادی که سیگار می‌کشند، استرس زیادی را تجربه می‌کنند، خسته مزمن هستند. یا مستعد نوشیدن مقادیر زیاد الکل هستند، همگی در معرض خطر ابتلا به لابیرنتیت حاد و مزمن هستند.
افرادی که تماس مکرر با ویروس های تبخال، آسیب به سر و یک بیماری خودایمنی زمینه ای دارند نیز ممکن است بیشتر در معرض ابتلا به لابیرنتیت باشند و همچنین ممکن است وزوز گوش را تشخیص شایع تری بدانند.
نوریت دهلیزی در مقابل لابیرنتیت
نورونیت دهلیزی یا نوریت نوع دیگری از اختلال لابیرنت است. علائم هر دو بیماری مشابه است، اما یک تفاوت مشخص وجود دارد: بخشی از گوش داخلی درگیر. در نورونیت دهلیزی، تنها بخش دهلیزی عصب دهلیزی تحت تأثیر قرار می‌گیرد که منجر به علائمی می‌شود که عمدتاً مربوط به تعادل و سرگیجه است.
در لابیرنتیت، علائم هر دو شاخه عصب را درگیر می کند، بنابراین بیماران می توانند مشکلات شنوایی و سایر علائم رایج و همچنین اختلال در تعادل را تجربه کنند.
